Γιώργο, κάτσε σιμά να σου διηγηθώ μια ιστορία των παιδικών μου χρόνων..
"Μια φορά και έναν καιρό, σε μια πόλη πολύ μακριά από δω, χιλιάδες χιλιόμετρα, ζούσε ένα παιδάκι, ο Αντίρ, ζούσε φτωχικά αλλά με άπειρη αγάπη απτούς γονείς του. Τα πρωινά πήγαινε στο σχολείο με την ξεφτισμένη και μπαλωμένη τσάντα του, αυτό όμως δεν τον εμπόδιζε το να διεκδικήσει το όνειρο του να γίνει γιατρός. Ήθελε να ασκήσει αυτό το λειτούργημα για έναν επιπλέον λόγο: να θεραπεύσει την μητέρα του, δυστυχώς, δεν πρόλαβε. Τότε ήταν που πείσμωσε πιο πολύ, τα πράγματα γινόντουσαν ολοένα και πιο δύσκολα γιατί στην χώρα του προκλήθηκε εμφύλιος πόλεμος. Οι άνθρωποι διχάστηκαν, στεκόντουσαν μετέωροι σε μια γέφυρα που χωρούσε μόνο έναν και αντί να κουβαλήσει ο ένας τον άλλον στις πλάτες του, προτίμησαν να προχωρήσει μόνο ένας, Γιώργο κάτι τέτοιο είναι ο εμφύλιος για να καταλάβεις. Ο Αντίρ με τον μπαμπά του αναγκάστηκαν να έρθουν στην χώρα μας, εγκατασταθήκανε στο χωριό μας, στην αρχή οι κάτοικοι ήταν διστακτικοί. Ο Αντίρ ήταν το πρώτο παιδί από άλλη χώρα που φιλοξένησε το σχολείο μας. Τον υποδεχτήκαμε με αγάπη, επειδή βλέπεις τα παιδιά, ειδικά εκείνη την εποχή, ήταν αθώα. Τα παιδιά δεν σκέφτονται όπως οι μεγάλοι, δεν έχουν το μικρόβιο της ζήλιας και του φθόνου μέσα τους. Ο Αντίρ μάλιστα, για καλή μου τύχη κάθισε μαζί μου στο ίδιο θρανίο, δεν μιλούσε ελληνικά, στην αρχή επικοινωνούσαμε με νοήματα. Όταν καταλάβαινε τι ήθελα να πω μου άπλωνε ένα πελώριο χαμόγελο όπως ο ήλιος απλώνει τις ακτίνες του καθημερινά για να μας ζεστάνει αλλά και να μας φωτίσει. -Τι όμορφη ψυχή έχει ο Αντίρ σκεφτόμουν, μετα από τόσα βάσανα και κακουχίες ακόμα χαμογελά! Με τον Αντίρ, έμαθα να μοιράζομαι τα πάντα, βλέπεις ο δυστυχής ερχόταν στο σχολείο δίχως κολατσιό, αποβραδίς ζητούσα από την μητέρα μου να ετοιμάσει δυο φέτες ψωμί. - Ναι Γιώργο, η μία ήταν για τον Αντίρ! Με τον καιρό έμαθε ελληνικά, διάβαζε ολημερίς, ήταν πολύ καλός μαθητής, τελείωνε τις τάξεις με άριστα. Τα χρόνια περνούσαν και είχε γίνει ένας εκκολαπτόμενος επιστήμονας καθώς ήταν παραπάνω από βέβαιο ότι θα σπούδαζε. Οπερ&εγένετο μια μέρα ήρθε με αγκάλιασε και μου είπε:
-Πέρασα ιατρική σε ευχαριστώ που με βοήθησες τα πρώτα χρόνια με την προσαρμογή.
-Ήσουν το σκάφος που με έβγαλε σώο στην αμμουδιά του ωκεανού, μαζί καθόμασταν στην πλώρη και ένα δάκρυ έφυγε απτα μάτια του. Είχε καταφέρει να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα, δεν πρόλαβε να σώσει την μαμά του, όμως σώζει τόσες και τόσες άλλες ψυχές καθημερινά! -Σπουδαίο πράγμα να κυνηγάς τα όνειρα σου Γιώργο!! Στον δρόμο σου θα βρεθούν πολλες Λαιστρυγόνες αλλά εσύ σαν άλλος Οδυσσέας οφείλεις να τις υπερβείς. Μα πιο σπουδαίο παιδί μου, είναι να μην διακρίνεις τους συμμαθητές σου ανάλογα την εθνικότητα τους ή το χρώμα τους.
- Το πιο σπουδαίο επάγγελμα είναι να είσαι άνθρωπος Γιωργάκη!!!
Αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά που είναι έτοιμα να εξορμήσουν στο σχολείο με χαρά και λαχτάρα για μια ακόμη χρονιά. Να μάθετε στα παιδιά σας από μικρά την έννοια του ανθρωπισμού και της διαφορετικότητας. Καλή σχολική χρονιά παιδιά, μακαρι να γίνετε η μαγιά για εναν καλύτερο κόσμο απ'αυτόν που σας έχουμε φτιάξει!!! Καλή δύναμη σε γονείς και εκπαιδευτικούς.
